Javier Bardem is een van de meest bekende acteurs van de Spaanse filmgeschiedenis. Deze Spaanse acteur is geboren in een familie met vele filmschrijvers, regisseurs en acteurs  en is uitgegroeid tot een filmster van wereldniveau. Ook heeft Bardem verschillende awards gewonnen: vijf ‘Beste Acteur’- awards en een Oscar nominatie voor ‘Beste Acteur’.

• Javier Bardem is een van de beroemdste Spaanse acteurs en erg belangrijk in de Spaanse filmgeschiedenis. Hij heeft talloze onderscheidingen gewonnen waarvan onder andere een Academische Award, een Golden Globe, een BAFTA en vijf GOYA awards.
• Eigenlijk was  het Bardem’s droom om kunstenaar te worden, en daarom deed hij een vierjarige opleiding schilderen aan de ‘Escuela de Artes y Oficios’ in Madrid. Om dit te kunnen betalen, nam Bardem elke acteerklus aan waar hij voor gevraagd werd.
• Javier Bardem en Penelope Cruz hebben samen gespeeld in de film ‘Jamón, Jamón’ in 1992. Nu zijn ze getrouwd en hebben twee kinderen.

Javier Bardem is geboren op het eiland Gran Canaria in 1969. Doordat zijn ouders scheidde kort na zijn geboorte is Bardem opgevoed door zijn moeder die als actrice werkte. Zijn grootouders, Matilde Sampredo en Rafael Bardem waren ook beide acteurs en zijn oom Juan Antonio Bardem werkte als scenarioschrijver en regisseur. Met zo’n familie is het geen verrassing dat Bardem in de filmindustrie is gerold. Toch was een carrière als acteur niet zijn droom en ondanks zijn succes gaf hij zijn droom om kunstenaar te worden niet op. Hij deed een opleiding aan de kunstacademie in Madrid om daarna alsnog de focus te leggen op het acteren.

Bardem begon met acteren op zijn zesde, met  een rol had in de film ‘El Picaro’ in 1974. Na zijn rol in Bigas Luna’s film ‘The Ages of Lulu’, nam de regisseur de beslissing om Bardem te casten voor de film ‘Jamón Jamón’ in 1992. Dit bleek een goede beslissing, want de film werd een groot international succes waarna Bardem ook een rol kreeg in de volgende film van Luna, ‘Golden Balls’. In 2004 speelde hij de hoofdrol in de ontroerende film Mar Adentro ‘The Sea Inside’, waarin hij een vanaf zijn nek verlamde man die daar 29 jaar mee door moest leven, terwijl hijzelf euthanasie wenste, speelde. Voor deze film werd Bardem geëerd met de Award voor Beste Acteur op het filmfestival van Venetië. Van alle films waarin Javier Bardem gespeeld heeft, zijn er twee die er uit springen; ‘No Country for Old Men’, waarvoor hij in 2007 de Oscar voor ‘Best Supporting Actor’ won door een psychopathische moordenaar te spelen, en  ten tweede een van de grootste filmproducties in de geschiedenis ‘Skyfall’. Zijn vertolking van de ‘badass’ Raoul Silva in 2012 in de James Bond film ‘Skyfall’, leverde Bardem een BAFTA op, een award van de Britse Academie voor Film en Televisie. Skyfall wordt door velen beschouwd als de beste film uit de Bond-serie.

De Spaanse acteur heeft bijna elke mogeijke award ontvangen en blijft betrokken bij zeer succesvolle filmprojecten. Hij heeft zelfs een ster op de Hollywood Walk of Fame ontvangen in 2012. In zijn privé-leven is hij bekend als een groot fan van heavy metal muziek en hij spreekt vloeiend Engels. In 2007 begon Bardem te daten met Penelope Cruz, tijdens de opnames van de film ‘Vicky Cristina Barcelona’, waar ze beide een hoofdrol in hadden. Het koppel trouwde in 2010 en hebben een zoon en een dochter. 

In het noorden van Spanje ligt de Baskische stad Bilbao, de hoofdstad van de provincie Biskaje. De stad is bekend doordat het één van de pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela is, maar vooral omdat de stad beschikt over één van de wereldberoemde Guggenheim museums. ‘Museo Guggenheim de Bilbao’ behoort naast de Peggy Guggenheim Collectie in Venetië, het Guggenheim in New York en het Guggenheim in Abu Dhabi tot de beroemde Solomon R. Guggenheim Foundation. De Guggenheim museums zijn volgens velen de belangrijkste museums voor de moderne kunst en staan vaak bovenaan de lijst van kunstliefhebbers.

• Het zogenaamde ‘Bilbao-effect’ staat voor het feit dat één gebouw zoveel bezoekers kan trekken naar een wat mindere populaire stad.
• Het Bilbao Guggenheim museum is het bekendste gebouw van het Baskenland in Spanje.
• Vanaf de stadskant lijkt het gebouw op een zilveren bloem, maar vanaf de andere kant lijkt het op een groot varend schip.

In 1997 opende het Guggenheim Bilbao haar deuren voor het publiek. De kunstwerken die geëxposeerd worden, lopen uiteen van popart tot Picasso. De vaste Guggenheim collecties zijn het meest gefocust op de moderne kunst  en de plastische kunst van de twintigste eeuw zoals Salvador Dalí, René Magritte en Andy Warhol en worden verspreid over de vier museums.

Guggenheim museums staan bekend om de indrukwekkende architectonische gebouwen. Zo lijkt het Guggenheim in New York op een futuristische theekop met één grote lange spiraal naar boven waarbij je af en toe een afslag naar een zaaltje kunt nemen, in plaats van het wisselen van verdiepingen via een trap. Het gebouw in Bilbao lijkt op een groot varend schip en is ontworpen door de Canadees-Amerikaanse architect Frank Gehry, die het deconstructivisme vertegenwoordigt. Deconstructivisme is een moderne architectuur die ervan uitgaat dat de moderne maatschappij verwarrend en onzeker is en laat dat zien in haar bouwwerken. Het Guggenheim Bilbao laat dat ook zeker zien. Het gebouw bestaat merendeels uit schubvormige titanium platen waardoor het gebouw wel 100 jaar kan schitteren door de reflectie van het zonlicht. Om toch de vele kunstwerken te beschermen tegen de warmte en het zonlicht, zijn er talloze glazen wanden geconstrueerd. Het gebouw wekt ook de indruk dat het elk moment in elkaar kan zakken – het effect van het deconstructivisme.

Het Guggenheim in Bilbao behoort tot de beroemdste musea van Spanje, samen met het Prado in Madrid en het Picasso museum in Barcelona. Het Guggenheim Bilbao is een groot succes en kan gezien worden als hét bewijs dat een gebouw in staat is om een hele stad op de kaart te zetten. Dit wordt ook wel het ‘Bilbao-effect’ genoemd. Bilbao als stad zelf is niet een toeristische trekpleister, maar door het Guggenheim museum trekt het toch erg veel bezoekers. Voor moderne kunstliefhebbers is het Guggenheim in Bilbao een van de belangrijkere en meest interessante musea in Europa en alleen al het gebouw van buiten is adembenemend.

Wanneer het om cultuur gaat, dan horen de grootste kerken van Spanje hier zeker bij. Spanje kent een rijke religieuze geschiedenis. Het diepgewortelde katholieke geloof overheerste eeuwenlang en dit heeft er voor gezorgd dat veel kerken werden geconstrueerd. Tegenwoordig zijn deze kerken de meest bijzondere bezienswaardigheden en monumenten in Spanje. Spanje bezit een aantal heel bijzondere kerken, 'La Giralda' en 'La Sagrada Familia' zijn hier maar een kleine greep uit...

• 'La Giralda' in Sevilla is de derde grootste en de grootste gotische kerk van de wereld.
• De negende grootste kerk van de wereld is 'La Catedral-Basilica de Nuestra Señora del Pilar' in Zaragoza.
• De 'Sagrada Familia' is waarschijnlijk één van de hoogste kerken ter wereld wanneer de bouw is afgerond.

Sevilla: La Giralda

De allergrootste kerk van Spanje bevindt zich in de stad Sevilla, in het zuiden van Spanje. De kerk genaamd 'La Giralda' heeft een oppervlakte van wel meer dan 11.000 m² en neemt ook meteen een derde plaats in van de grootste kerken ter wereld. De naam 'La Giralda' staat voor draaien en is afgeleid van het beeld dat boven op de kerk staat. Wanneer het waait in Sevilla kun je soms met geluk dit beeld zien draaien. De stijl waarin de kerk gebouwd is, is gotisch. Dat is te zien aan de vele bogen en het sombere karakter aan de buitenkant, door het gebruik van donkere kleur bakstenen. Het is tevens de grootste gotische kerk van de wereld.

Zaragoza: La Catedral-Basílica de Nuestra Señora del Pilar

Deze rooms-katholieke kerk is nummer negen op de wereldranglijst van grootste kerken en heeft een totaal oppervlakte van meer dan 8.000 m². De bouwstijl is barok. In het interieur van de kerk bevindt zich het fresco schilderij 'Adoración del nombre de Dios', van de bekende Spaanse schilder Goya. De heilige kapel bestaat uit jaspis (gespikkelde steen afgeleid van kwarts), marmer, brons en zilver. De kerk kenmerkt zich aan de buitenkant door vier grote torens die aan iedere zijde zijn geplaatst.

Barcelona: La Sagrada Familia

'La Sagrada Familia' heeft een totale oppervlakte van meer dan 4.000 m². Ook de Sagrada heeft een kenmerkend gotisch uiterlijk. Dit bevindt zich echter alleen aan de buitenkant van de kerk, want de binnenkant heeft weer romaanse invloeden. De kleurrijke weerkaatsing van het licht dat binnendringt via het glas-in-lood zorgt voor een waar kunstwerk an sich. Aan weerszijden van de kerk staan vier metershoge torens statig in het stadse landschap van Barcelona. Wanneer de bouw klaar zou zijn, dan zou dit wellicht de hoogste kerk van de wereld kunnen zijn. Tot die tijd is het wel de hoogste kerk van Spanje, gevolgd door 'La Catedral Vieja de Santa María' in Salamanca.

Nu kan ook direct de vraag gesteld worden of de 'Mezquita-Catedral' in Córdoba niet ook behoort tot deze lijst van grootste kerken van Spanje. Met meer dan 23.000 m² zou je wel kunnen zeggen dat dit anders de grootste kerk van de wereld geweest zou zijn. Echter heeft elke lijst weer een aantal uitzonderingen. Het gaat hier namelijk om echte kerken, iets wat voor deze moskee-kathedraal net wat anders is. Ook al lijkt het gebruik nu volledig als katholieke kerk te zijn, de 'Mezquita-Catedral' valt toch niet onder deze lijst. Dessalniettemin is het zeker wel een bezoekje waard.

In het midden van de stad Córdoba in Spanje, tussen alle andere monumenten van Córdoba in, staat een heuse moskee-kathedraal genaamd: "Mezquita-catedral". Tegenwoordig wordt dit ook wel gezien als hét toeristische aanzicht van Córdoba en als één van de meest bezochte toeristische bezienswaardigheden van Spanje. Het kent een net zo rijke historie als de stad zelf en met totale oppervlakte van meer dan 23.000 m² is het de op twee na grootste moskee ter wereld. Naast het historische centrum van Córdoba is dan ook de Mezquita niet voor niets opgenomen in de cultuur werelderfgoedlijst van de UNESCO. Vergulde bronzen deuren, mozaïek, symmetrie en houten decoratie kenmerken deze bijzondere plek. Een duik in deze fascinerende geschiedenis is dan ook uiterst noemenswaardig.

• De kathedraal in Córdoba is gevestigd in het midden van de stad en heeft een renaissance bouwstijl.
• Invloeden van de Mooren en Christenen zijn nog zichtbaar.
• De zuilen in de gebedshal vormen de ruimte en zorgen voor een tijdloze symmetrie.

De bouw van de moskee is begonnen rond het jaar 786 na Christus. In totaal heeft het meer dan twee eeuwen geduurd voor dat het af was en is daarom ook door de eeuwen heen gebouwd door meerdere architecten: Hernán Ruiz I, II en III, Diego de Praves en Juan de Ochoa. De moskee is gebouwd op de plek waar eerder een oude basiliek stond en bevindt zich midden in het centrum. De stijl waarin het gebouwd is kan gezien worden als renaissance. In de eerste jaren diende de Mezquita, dat Spaans is voor moskee ook als moskee. In het begin van de oprichting was het de grootste van Europa en de tweede grootste van de wereld op Mekka na. In de loop van de jaren heeft de moskee aardig wat verbouwingen doorgemaakt. Het kreeg bijvoorbeeld een nieuwe minaret (toren om de gelovigen op te roepen tot gebed). Na de Spaanse verovering ('Reconquista') van de Christenen op de Moren, diende de Mezquita in het jaar 1236 als kathedraal. Verbouwingen werden echter pas veel later gedaan in het jaar 1523 na toestemming van keizer Karel V. Er werd in het midden van de immense hal plaats gemaakt voor een barokke kathedraal in de vorm van een groot kruis. Hierdoor moesten er wel rond de 400 pilaren voor de komst van de kathedraal wijken. Daarnaast zijn er aan de zijkanten van de gebedshal nog diverse kapellen bijgekomen. Bij het zien van de verbouwing en de verandering in de constructie kreeg de keizer spijt en zei tegen de architect: 'Er is iets gebouwd dat uniek is in de wereld, maar u heeft het verwoest door iets te (ver)bouwen wat overal had kunnen staan'.  

Tegenwoordig dient het als rooms-katholieke kerk, maar weerspiegelt het nog wel degelijk de invloeden van de Mooren en de Christenen. Desondanks de verbouwing die niet naar zin is gegaan van de keizer, geeft het wel een belangrijk beeld en bericht af naar de mensheid: een verweving van culturele en kunstrijke stijlen die in harmonie samengaan. Het wordt dan ook als één van de meest indrukwekkende Spaanse kathedralen van Spanje gezien.

Voordat je de kathedraal betreedt, kom je eerst op een prachtige binnenplaats terecht die 'Patio de los Naranjos' heet. De naam dankt zich aan de vele sinaasappelbomen die keurig naast elkaar gerangeerd staan. Wanneer je vervolgens de moskee binnenloopt kom je eerst in de gebedshal; een hal met wel meer dan 800 pilaren die keurig symmetrisch naast elkaar geplaatst zijn. Deze pilaren zijn ieders weer met elkaar verbonden door wit met rood gekleurde zuilen die de ruimte vorm geven. Rondom deze immens grote open ruimte zijn er verschillende kapellen te vinden. Tussen de kapellen in staat een hoekige koepel, dat ook wel beter bekend staat als ‘Mihrab’. De ‘Mihrab’ is een gebedsnis in de muur die de gebedsrichting aangeeft. Bij de uitgang loop je door een immense bronzen deur en sluit je deze geschiedenis weer af. Echter niet voor altijd, want de herinnering aan dit bezoek blijft...

In Spanje is kunst en cultuur in overvloed aanwezig. De fotografie wordt echter nog wel eens in de vergetelheid gebracht. Dit is jammer aangezien de Spaanse fotografie in het bezit is van enkele uitzonderlijke fotografen én een internationaal erkende foto-expositie onder de naam 'PhotoEspaña'. Toeristisch gezien is fotograferen in Spanje ook erg populair. Dit komt mede door de vele aanzichten en afwisselende landschappen wat het fotograferen zo interessant maakt. Spanje is een ware inspiratiebron voor fotografen en geïnteresseerden in de fotografie.

• De Spaanse fotografie is begonnen op 10 november 1839 toen 'Ramón Alabern y Casas' de allereerste foto in Barcelona, Spanje maakte.
• 'Chema Madoz' is een bekende Spaanse fotograaf van deze eeuw. Zijn stijl is kenmerkend door de surrealistische zwart-wit foto's van alledaagse objecten die hij op een curieuze en verbazingwekkende manier probeert vast te leggen.
• 'PhotoEspaña' is één van de meest bekende internationale foto-exposities van de wereld met jaarlijks meer dan 600.000 bezoekers.

Om de fotografie van Spanje goed te begrijpen is een duik in de geschiedenis nodig. Dit begint al vroeg in het jaar van1826 toen de Fransman 'Joseph Nicéphor Niépce' het proces heliografie uitvond. Heliografie betekent tekenen met de zon. Het is een proces waarbij een koperen plaat ingesmeerd wordt met lichtgevoelig asfalt in een camera obscura die vervolgens het zonlicht opvangt en projecteert op de plaat. Dit leverde de allereerste foto in de geschiedenis op. Deze foto is gemaakt vanuit het venster van zijn werkkamer en heeft een algemene belichtingstijd van wel 8 uur! In het jaar 1829 kwam 'Joseph Nicéphor Niépce' in contact met 'Louis Daguerre' en vanaf toen maakte de fotografie echte sprongen. Er kan dan ook gerust gesteld worden dat het begin van de fotografie aan hen te danken is. Toen 'Joseph Nicéphor Niépce' overleed in 1833 vervolgde 'Louis Daguerre' zijn experimenteren en met succes! In augustus van het jaar 1839 presenteerde hij dan ook voor het eerst zijn uitvinding: daguerreotypie. Daguerreotypie is een methode waarbij je slechts binnen een half uur een foto hebt ontwikkeld. Met behulp van deze methode heeft 'Louis Daguerre' tevens zijn eerste zelfportret gemaakt. De methode daguerreotypie werd in Spanje voor het eerst gebruikt op 10 november 1839 door 'Ramón Alabern y Casas' in Barcelona. Het is een foto waarop de gebouwen 'La Lonja' en het huis 'Xifré' zijn afgebeeld. Acht dagen later werd een tweede daguerreotypie gemaakt in Madrid van het Koninklijk Paleis.

In de loop der jaren zijn er dankzij de vele ontwikkelingen in de fotografie verscheidene fotografiestijlen ontstaan. Ook in Spanje zijn deze ontwikkelingen doorgekomen. Een voorbeeld van een fotografiestijl van de laatste eeuw is te zien bij de bekende Spaanse fotograaf Chema Madoz. Zijn fotografiestijl staat vooral bekend om zijn surrealistische zwart-wit foto's en focus op het fotograferen van objecten uit het dagelijkse leven. Zijn foto's zijn origineel en geven de kijker een curieuze en verbazingwekkende blik op deze objecten. Eén van zijn meest bekende foto's is die van een lepel waarvan de schaduw van een vork zichtbaar is. Daarnaast is de foto waarop een verbrande lucifer als vloeistofthermometer is afgebeeld ook erg bekend. Naast 'Chema Madoz' is er nog een andere bekende Spaanse fotografe die vrijwel alleen zwart-wit foto's maakt. Haar naam is 'Isabel Muñoz' en ze vertegenwoordigt veelal stierenvechters, dansers en delen van het menselijk lichaam in haar foto's. Andere bekende fotografen zijn 'Ramón Masats', 'Ouka Leele' en 'Kike Calvo', ieder van Spaanse afkomst en in het bezit van verscheidene fotografieprijzen.

PhotoEspaña

Een aantal van deze prijzen worden op het internationale festival 'PhotoEspaña' uitgeloofd. Als erkenning aan de bijdrage en ontwikkeling van de fotografie door Spaanse fotografen is er bijvoorbeeld de 'Bartolomé Ros Award'. Op dit festival wordt jaarlijks de fotografie en beeldende kunst tentoongesteld. Dit gebeurt in Madrid gedurende de maanden juni en juli en trekt ieder jaar meer dan 600.000 bezoekers. Het festival staat bekend als één van de meeste prestigieuze internationale plekken waar de fotografie wordt gerepresenteerd. Het hart van de expositie bevindt zich rondom 'Paseo de la Castellana', maar door de hele stad zijn er wel exposities te bezichtigen. In totaal zijn er gedurende deze periode meer dan 74 exposities in verschillende musea te vinden, zoals 'Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía', 'Museo Thyssen-Bornemisza' en 'Círculo de Bellas Artes'. 'PhotoEspaña' heeft elk jaar een overkoepelend thema waarbij alle exposities samen de laatste trends in de wereld van de fotografie en beeldende kunst aan het publiek en aan de vakspecialisten laten zien.

Als sinds eeuwen heeft Valencia exceptionele gebouwen weten te construeren die een duidelijk onderdeel van de geschiedenis vormen. Valencia kenmerkt zich door de mix van oude en moderne architectuur die prachtig samengaan zonder de folklore van de stad te verliezen. De stad werd pas echt op de kaart gezet toen de stad van kunsten en wetenschappen, ´Ciudad de las Artes y de las Ciencias´ was geboren. Valencia wordt dan ook druk bezocht door geïnteresseerden en liefhebbers van architectuur. Het Gotische gebouw ´La Lonja de la Seda´, een vijftiende-eeuwse zijdebeurs heeft zelfs een plek veroverd op de Werelderfgoedlijst. Nu en in de toekomst zal Valencia de moderne architectuur blijven voortzetten. Dit zal het imago van Valencia blijven veranderen en de mensen doen verbazen.

• De Valenciaanse architectuur staat vooral bekend om de mix van diverse bouwstijlen.
• Santiago Calatrava is een architect en ingenieur uit Valencia. Veel van zijn werk is zichtbaar over de hele wereld. Hij laat zich inspireren door organische en menselijke vormen.
• De stad van kunsten en wetenschappen is één van de belangrijkste toeristische bezienswaardigheden van Valencia.

De architectuur en groei van Valencia is in constante beweging. Dit is terug te vinden in de grote variëteit aan bouwstijlen. Van de historische binnenstad naar de hippe kosmopolitische wijken. Door de hele stad zijn gebouwen van Moderne-, Romaanse-, Gotische,- Renaissance-, Barokke-, en vele andere bouwstijlen te vinden. De stad is een mix van moderne en futuristische stijlen zoals de dierentuin Bioparc en het Valencia straatcircuit; dit zijn toonbeelden van moderne architectuur. Deze stijlen gaan naadloos samen met de combinatie van de klassieke bouwstijlen zoals het gemeentehuis van Valencia. De beste manier om deze ontwerpen te bekijken is om lopend de stad te verkennen. Zo vind je gemakkelijk in de kleine straten van Valencia ook de verstopte parels.

De Spaanse architectuur is buitengewoon rijk en kenmerkend. Spanje is daarom ook in het bezit van een aantal grote en bekende architecten. Na Gaudí, de ontwerper van de ´Sagrada Familia´ komt de Valenciaanse architect en ingenieur Santiago Calatrava, de bedenker van de stad van kunsten en wetenschap in Valencia. Calatrava is geboren op 28 juli 1951 in Benimàmet, voorheen een gemeente dat nu geheel geïntegreerd is als stedelijke deel van Valencia. Hij begon zijn carrière door architectuur te studeren aan de Technische Universiteit van Valencia. Vervolgens verhuisde hij naar Zurich waar hij civiele techniek studeerde aan het Federaal Instituut voor Technologie Zurich.

Calatrava ontving voor het eerst internationale faam door de brug ´Bac de Roda´ in Barcelona. Dit was een onderdeel van de Olympische Spelen van 1992. Zijn ontwerpen zijn over ter wereld zichtbaar en herkenbaar door zijn eigentijdse stijl. Een stijl die geïnspireerd wordt door organische en menselijke vormen waarvan de materialen met uiterste zorg geselecteerd worden.

De moderne architectuur van Valencia is in volle glorie zichtbaar in de stad van kunsten en wetenschappen. Hier bevindt zich een gigantisch cultureel centrum voor cultuur en wetenschap dat tegenwoordig één van de meest spectaculaire bezienswaardigheden van Valencia is. Er staan zes unieke en excentrieke gebouwen, ontworpen door Santiago Calatrava. De stad is geheel toegewijd aan de kunst en wetenschap en functioneert eveneens als stimulans voor de geest van de bezoekers. Zij kunnen zo op een leuke manier meer te weten komen over de verschillende aspecten die geassocieerd zijn met de wetenschap. Zo staat hier het centrum voor muziek en drama, beter bekend als ´Palacio de las Artes´. Een gebouw van 75 meter hoog en 40.000 vierkante meter breed dat vier verschillende ruimtes voor opera-, muziek-, ballet,- en theatervoorstellingen herbergt. Het is gebouwd in het jaar 2005. Dit opvallende gebouw karakteriseert zich door de verschillende verspringingen in hoogtes van de verdiepingen, die weer worden herenigd door een behuizing van twee symmetrische betonnen schalen. Naast het centrum voor muziek en drama bevindt er zich een wetenschapsmuseum, het grootste oceanografische park van Europa en veel meer. De stad van kunsten en wetenschappen is tegenwoordig één van de bekendste plekken in Valencia en vormt grotendeels het aanzicht van de innovatie in architectuur in Valencia.

Het is vernoemd naar een Spaanse plaats en het is enorm. Het ‘Guernica’ schilderij van Picasso wordt als een zeer indrukwekkend schilderij gezien. Er zit een verhaal achter, maar ook in. Het schilderij houdt je vast en laat je voelen wat de schilder probeert over te brengen. ‘Guernica’ is anders.

• Het schilderij van Picasso maakt heel wat bij je los. Het vertelt het verhaal erachter niet alleen, maar laat het je ook voelen. ‘Guernica’ van Picasso heeft heel wat gereisd maar hangt nu in het ‘Museo Reina Sofia’ in Madrid.
• Het verhaal erachter gaat over een bombardement tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Het was het eerste terreurbombardement in Europa waarbij de fascisten op deze manier de weerstand van de Republikeinen wilden breken.
• Het schilderij is niet realistisch en heeft veel achterliggende gedachtes. Picasso heeft hiermee vooral de verschillende gevoelens uit willen drukken.
• Picasso heet eigenlijk Pablo Ruiz Picasso, maar is alleen beroemd geworden met de naam Picasso. Hij is 91 jaar geworden.

Pablo Picasso heeft ‘Guernica’ in 1937 gemaakt. Het schilderij is maar liefst 3.49 meter hoog en 7.76 breed en is gemaakt van olieverf, waar Picasso het grootste deel van zijn schilderijen mee heeft gemaakt. ‘Guernica’ wordt als het meest controversiële en indrukwekkende werk van alle schilderijen van Picasso gezien. Het is vernoemd naar de Spaanse plaats Guernica in Baskenland (Baskisch: Gernika), waar een bombardement heeft plaatsgevonden. Dit was de aanleiding en het verhaal voor het schilderij.

Tijdens een groot conflict in Spanje (Spaanse Burgeroorlog 17 juli 1936 – 1 april 1939) tussen de fascisten en de Republikeinen wilden de fascisten de weerstand van hun vijand breken door middel van een aantal bomaanslagen op de Baskische plaats Guernica. Op 26 april 1937 werd er door de Duitse Luftwaffe één bom geworpen dicht bij de wekelijkse markt in de stad. Mensen vluchtten en zochten dekking in schuilkelders. Toen na een tijdje alles weer rustig was, kwam iedereen naar buiten om de gewonden te helpen en op dat moment kwam het hele eskader om Guernica te bombarderen. Er ontstond complete chaos en paniek. Wie probeerde te vluchten via de velden werd beschoten door éénpersoonsvliegtuigen, schuilkelders waren niet beschut tegen de 250 kilo zware bommen en het bombarderen duurde maar liefst tweeënhalf uur. Alle paniek en chaos van die dag  is terug te zien in het schilderij van Picasso. En dat is precies wat hij wilde bereiken.

Pablo Picasso wilde het gevoel van het bombardement overbrengen, in plaats van alleen het beeld. De sleutelwoorden van het schilderij, maar ook van de bomaanslag, zijn: paniek, angst, dood, verdriet en vooral chaos. Het moest te voelen zijn als je naar het werk keek. Het surrealistische schilderij bestaat uit alleen zwart, wit en grijs om de oorlog uit te drukken en een achtergrond van lijnen en vlakken door elkaar om het chaotische te benadrukken. De man met het kapotte zwaard staat voor een dode soldaat en geeft de dood aan. Het paard is het symbool voor onschuldige slachtoffers in de oorlog en laat zien hoeveel angst er op zo’n moment leeft. De moeder met haar dode kind toont het verdriet om de slachtoffers van de oorlog en het bombardement en de brandende lamp bovenin het schilderij staat voor de explosies van de bommen.

Pablo Ruiz Picasso, zo heet de beroemde Picasso officieel. Volgens het Spaanse namenstelsel had hij dus twee achternamen: Ruiz van zijn vader en Picasso van zijn moeder. Waarom hij alleenonder de naam Picasso beroemd is geworden komt waarschijnlijk doordat hij op een gegeven moment alleen dit deel van zijn naam onder zijn werken ging zetten. Hij was kunstschilder, beeldhouwer, grafisch kunstenaar, tekenaar en keramist. Pablo Ruiz Picasso had zijn hele leven minnaressen, ook naast zijn vrouw of primaire partner, en hij heeft vier kinderen van drie vrouwen. Picasso was één van de bekendste kunstschilders van Spanje en heeft vele werken achtergelaten.

Filmfestival in San Sebastian

Het Internationale Filmfestival in San Sebastian, Spanje is het meest prestigieuze festival in Spanje en daarbij ook één van de belangrijkste festivals in Europa, vanwege de toonaangevende films die er gepresenteerd worden en de internationale gevolgen hiervan. Het is het enige filmfestival in Spanje dat gezien wordt als een A categorie evenement, één van de slechts 13 in de hele wereld! Het festival wordt gehouden in Donostia-San Sebastian, één van de mooiste noordelijke steden in Spanje, gelegen aan de kust van de regio Baskenland. De stad is in deze periode gastheer van bekende filmsterren als, Robert De Niro, Richard Gere, Michael Douglas, Catherine Zeta-Jones, Mel Gibson, Demi Moore, Naomi Watts en Brad Pitt en grote regisseurs als Roman Polansky, Francis Ford Coppola en Pedro Almodovar.

De officiële awards voor het filmfestival in San Sebastian zijn: Gouden Schelp voor de Beste Film, Zilveren Schelp voor de Beste Regisseur, Zilveren Schelp voor de Beste Actrice, Zilveren Schelp voor de Beste Acteur , Speciale Jury Prijs, Jury Prijs voor Beste Cinematografie, Jury Prijs voor het Beste Scenario

Filmfestival in Málaga

Het filmfestival in Málaga is alleen voor de Spaanse cinema en is daarmee dus niet internationaal georiënteerd. De officiële naam van het evenement is ‘Festival de Málaga Cine Español (FMCE)’ en voerde vanaf 1998 de Spaanse filmindustrie. Zoals de meesten wel weten is Málaga de geboortestad van de beroemde, internationale acteur Antonio Banderas; één van de redenen dat de stad zo’n sterke aansluiting heeft bij de Spaanse film. Officiële awards van dit festival zijn: de Gouden en Zilveren Bignagas voor Beste Film, Beste Regisseur, Beste Actrice, Beste Acteur, Beste Muziek, Beste Cinematografie et cetera. In de afgelopen edities laat het festival ook Latijns-Amerikaanse Spaanstalige films toe in de sectie Territorio Latinoamericano (letterlijk: Latijns-Amerikaans terrein). Het resultaat van het toelaten van Latijns-Amerikaanse films is een gerenoveerde impuls in Spanje van deze minder bekende filmsector én het delen van ideeën tussen beiden.

Sitges Festival

Naast de beroemde filmfestivals in Málaga en natuurlijk San Sebastian, heeft ook Sitges in de autonome staat van Catalonië een filmfestival: ‘El Festival de Cinema Fantàstic de Sitges / Catalunya’. Het is één van de meest bekende filmfestivals. Het Sitges festival vond voor het eerst plaats in 1967 in, hoe kan het ook anders, Sitges; een toeristische stad aan de Middellandse Zee, op 40 km afstand van Barcelona. Sitges is een geweldige plek voor alle filmliefhebbers om de beste nieuwe én aankomende films in speciale voorstellingen te bewonderen. In de afgelopen edities ontving het festival maar liefst 50.000 toeschouwers! Gedurende het festival hebben een aantal van de meest beroemde regisseurs, producenten en acteurs hun nieuwe werk gedeeld. Enkele grote namen die over de rode loper van het Sitges filmfestival hebben gelopen zijn: Vin Diesel, Tony Curtis, Guillermo del Toro, Jeroen Krabbé, Eli Roth, Joanna Cassady, Julia Adams, Guy Maddin, David Cronenberg en nog velen meer! Daarnaast hebben met trots onder andere deze belangrijke films hun debuut gevierd tijdens dit festival: Brotherhood of the Wolf (2001), The Bourne Identity (2002), Kill Bill (2003), The Holy Mountain (1973), Mulholland Drive (2001), en vele anderen. De filmfestivals in Spanje zetten Spanje op de kaart!